"Το ημερολόγιο ενός μετανάστη"

Η φίλη μας η Σιμπέλ Αμέτ έγραφε για ένα διάστημα τακτικά στο free press "Στην Μπρίζα", μια δωρεάν πολιτιστική εφημερίδα που κυκλοφορούσε στην Καλαμάτα και σε όλη την Πελοπόννησο σε εβδομαδιαία βάση. Η στήλη της μας λείπει πολύ. Εντελώς ανθρώπινα, με χιούμορ και απλότητα περιγράφει εμπειρίες στην Ελλάδα, αναμνήσεις από την πατρίδα της τη Ρουμανία και προβληματισμούς που την απασχολούν. Είχε δημιουργήσει επίσης ένα blog, όπου μπορείτε να βρείτε αρκετά από τα άρθα της συγκεντρωμένα. Εμείς εδώ θα αναδημοσιεύσουμε ένα από τα πρώτα της κείμενα κι ελπίζουμε να σας κεντρίσουμε το ενδιαφέρον να αναζητήσετε και τα υπόλοιπα στο προσωπικό της blog ή στο αρχείο της Μπρίζας!

Σάββατο, 18 Απριλίου 2009

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

 Κάποιοι φίλοι με ρώτησαν γιατί έχω σαν τίτλο της στήλης «Το ημερολόγιο ενός μετανάστη» και στη συνέχεια μου είπαν «εσύ, βρε Σιμπέλ, έχεις ενταχθεί στην τοπική κοινωνία, μιλάς την γλώσσα, γράφεις ελληνικά και τέλος πάντων είσαι πλέον μια από μας!» Χαίρομαι που έχω τέτοιους φίλους, που πλέον δεν με βλέπουν σαν «ξένη», αλλά από την άλλη υπάρχουν κάποιες «ύποπτες» φωνές που δεν μ’ αφήνουν σε ησυχία και μου θυμίζουν συνεχώς ότι είμαι κι εγώ απλά μια μετανάστρια.

 Πώς το λέει εκείνο το Ηπειρωτικό της Ξενιτιάς; «Ξένος κι εδώ, ξένος κι εκεί, κι όπου κι αν πάω ξένος…»

 Επινα καφέ με κάποιους φίλους τις προάλλες και ενώ ξεφύλλιζα μια από τις τοπικές εφημερίδες πέφτω πάνω σε κάποιες δηλώσεις ενός δημοτικού συμβούλου που με έκαναν έξω φρενών (όχι τίποτα άλλο, αλλά μετά τον καφέ είχα ραντεβού με την οδοντίατρο μου και τέτοιες στιγμές προσπαθώ με κάθε δυνατό τρόπο να αποφύγω την οποιαδήποτε σύγχυση).

 Απ’ ό,τι φαίνεται, λοιπόν, αγαπητό μου ημερολόγιο, οι μετανάστες παντός καιρού και τύπου «αλλάξαμε, και ειδικότερα όταν ήρθαμε δεν τολμούσαμε να κοιτάξουμε τους ντόπιους στα μάτια….». Λέει και άλλα στη συνέχεια, κάτι για «ύποπτες φωνές που δικαιολογούν τα πάντα», δεν πολυκατάλαβα να σας πω την αλήθεια, αλλά μάλλον δεν έφταιγαν τα ελληνικά μου εφόσον ούτε Ελληνες φίλοι μου δεν βγάζανε άκρη…

 Ετσι και αλλιώς δεν μας πειράζει και πολύ, γιατί το πρώτο κομμάτι της δήλωσης μού κίνησε το ενδιαφέρον και για αυτό θα απαντήσω στη συνέχεια.

 Λοιπόν, κυρίες και κύριοι, έχω να σας ανακοινώσω με μεγάλη περηφάνια ότι εγώ τόλμησα και κοίταξα τους ντόπιους στα μάτια από την πρώτη στιγμή! Κοίταξα στα μάτια την κυρία που κάποτε με ρώτησε «αν η Μαύρη Θάλασσα είναι όντως μαύρη», «αν έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα» ή αν έχουμε πατάτες (?!!!) στη χώρα από την οποία κατάγομαι, την Ρουμανία. Επίσης, κοίταξα στα μάτια και τον αστυνόμο που, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης που έπρεπε να δώσω για την έκδοση της άδειας παραμονής μου, με ρώτησε με «ύποπτο» ύφος: «Τον άνδρα σου από καμία Ρουμάνα φίλη σου τον γνώρισες;» και του απάντησα ευγενικά ότι δεν κατάλαβα ποιος είναι ο σκοπός της ερώτησης και αν έχει καμιά σημασία για το αποτέλεσμα της συνέντευξης, ευχαρίστως να του απαντήσω (για τους περιέργους αναγνώστες, ήταν Ελληνίδα). Επειτα, αυτός έπαψε να με κοιτάζει στα μάτια.

 Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην Ελλάδα, είχα άπειρες συζητήσεις για θέματα όπως ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο φόβος για τον άγνωστο, για το ότι δεν υπάρχει Ελληνας που να μην έχει συγγενή και φίλο που μετανάστευσε στο εξωτερικό και όμως είναι παράλογο πως οι Ελληνες (όχι όλοι, ευτυχώς) αντιμετωπίζουν τους ξένους στην Ελλάδα ρατσιστικά.

 Για κάποιους ανθρώπους η μετανάστευση είναι πλέον θέμα επιλογής, για πολλούς όμως δεν είναι. 

Οπότε, αγαπητό μου ημερολόγιο, κλείνω για σήμερα με μια παράκληση στους αναγνώστες: ας κάνουμε μια προσπάθεια όλοι μαζί και ας κοιταζόμαστε όλοι στα μάτια, ανεξαρτήτως χώρας καταγωγής, θρησκείας, πολιτικών απόψεων…