Μια εξαιρετική συνέντευξη της Άννας Καφέτση

Μια εξαιρετική συνέντευξη έδωσε η Άννα Καφέτση, ιδρυτική διευθύντρια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό πρακτορείο, στις 9/4/2013. Η κα Καφέτση, χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου η ίδια, περιγράφει στο βίντεο της συνέντευξης τους λειτουργικούς χώρους των 8 επιπέδων του Μουσείου, ενώ αποκαλύπτει κάποια από τα εντυπωσιακά εκθέματα που θα φιλοξενηθούν στους ορόφους του, αλλά και τα υπαίθρια γλυπτά που επιθυμεί να τοποθετηθούν στη μαγευτική ταράτσα του Μουσείου, η οποία θα μπορεί να λειτουργεί και σαν ένα είδος θερινού κινηματογράφου με προβολές από έργα του Μουσείου, αλλά και κινηματογραφικές ταινίες.

Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (www.emst.gr) άρχισε τη λειτουργία του το 2000, για να καλύψει το τεράστιο κενό της έλλειψης αντίστοιχου θεσμού για τη σύγχρονη ελληνική και διεθνή τέχνη στην Αθήνα.
Το Μουσείο ξεκίνησε αμέσως την έντονη εκθεσιακή του δραστηριότητα. Από το 2000 μέχρι το 2003 στεγάστηκε στο ισόγειο του εργοστασίου Φιξ, ενώ από τον Σεπτέμβριο του 2008 εγκαταστάθηκε προσωρινά στο κτίριο του Ωδείου Αθηνών, μέχρι την ολοκλήρωση της ανακατασκευής του πρώην εργοστασίου ζυθοποιίας Φιξ στη Λεωφ.Συγγρού (που είχε εξαρχής επιλεγεί ως μόνιμη στέγη του μουσείου), η ανάπλαση του οποίου βρίσκεται σε εξέλιξη, υπό την εποπτεία της Άννας Καφέτση, διδάκτωρ Αισθητικής-Iστορίας Τέχνης.

 

Παραθέτουμε πιο κάτω λίγα μόνο από όσα είχε πει η Άννα Καφέτση στην υπέροχη συνέντευξη που είχε δώσει στον Λάμπρο Αραπάκο και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Υποβρύχιο στις 23 Δεκεμβρίου 2011:

Πώς βλέπετε την κατάσταση της χώρας; Οι νέοι µεταναστεύουν, η ανεργία αυξάνεται, η φτώχεια παίρνει µεγάλες διαστάσεις και οι Έλληνες δείχνουν αδύναµοι και µαγκωµένοι. Η τέχνη τί ρόλο παίζει στην κατάσταση αυτή;

«Πρέπει να µείνουµε και να παλέψουµε, µε όποιο κόστος προσωπικό κι εάν έχει αυτό. Το οφείλουµε στον εαυτό µας και στη χώρα. Θα πρέπει να βρούµε άλλους τρόπους να ζήσουµε τη ζωή µας. Θα πρέπει να αλλάξουµε νοοτροπίες. Θα πρέπει να αλλάξουµε τις ζωές µας και τα ενδιαφέροντά µας, να αναζητήσουµε το νόηµα της ζωής και αλλού από κει που το αναζητούσαµε. Ας δοκιµαστούµε και στα δύσκολα. Έχουµε υποχρέωση σ’ αυτήν τη χώρα… Η τέχνη τώρα δεν µπορεί ν’ αλλάξει τα πράγµατα, πότε δεν µπορούσε να τ’ αλλάξει. Όµως η τέχνη είναι και παρηγοριά, φυγή. Μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουµε πράγµατα, να σκεφτούµε πράγµατα για τον εαυτό µας. Η τέχνη µπορεί να βοηθήσει να ξαναφτιάξουµε την ταυτότητα και να συνειδητοποιηθούµε ως πρόσωπα – κι αυτό δεν είναι λίγο. Και στη φάση που είµαστε, που πρέπει να επανεφεύρουµε τη ζωή µας, την ταυτότητά µας, η τέχνη µπορεί να παίξει κάποιον ρόλο.»

Κινείστε µε αναπηρικό αµαξίδιο. Πώς είναι η ζωή σας;

«Έχω ένα πρόβληµα υγείας που ήρθε από την εφηβεία µου. Δεν έχω ξαναµιλήσει γι’ αυτό. Είναι η πρώτη φορά. Πάσχω από µυοπάθεια. Η ασθένεια αυτή έχει αργή εξέλιξη. Χρησιµοποίησα για πρώτη φορά το αµαξίδιο όταν ήµουν επιµελήτρια στην Πινακοθήκη, το 1985, για λίγες ώρες – ενώ συνέχιζα και µπορούσα να περπατάω. Το αµαξίδιο µε βοηθούσε να αντεπεξέλθω στην επαγγελµατική µου δραστηριότητα και µου επέτρεψε να έχω µια τελείως αυτόνοµη ζωή. Με βοηθούσε στα ταξίδια και έτσι µπορούσα να πηγαίνω σε δύο και τρία µουσεία την ηµέρα, πράγµα που όταν περπατούσα µε κούραζε πολύ. Ήρθε σαν απελευθέρωση για τη ζωή µου. Η συµβατική κουβέντα «είναι καθηλωµένος στο αναπηρικό αµαξίδιο» είναι τόσο λάθος… Τελικά όλα τα πράγµατα είναι πώς τα βιώνει κανείς. Το αµαξίδιο επιτρέπει σε ανθρώπους που δεν περπατάνε πια να βγουν έξω έχοντας συγχρόνως µια δύσκολη ζωή… Η ζωή µου είναι πολύ δύσκολη. Αλλά αυτό µένει στο σπίτι µου. Προς τα έξω πρέπει να το παλεύω, και το παλεύω όσο µπορώ… Και όλο αυτό σε µια χώρα που είναι όλα δύσκολα για τους ανθρώπους µε αµαξίδιο. Στο Παρίσι δεν ήταν έτσι.»

Τα εγκαίνια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης θα γίνουν τον Μάρτιο του 2014.

Πηγή: www.disabled.gr